Miliony lat temu, w czasie tak odległym, że trudno objąć to rozumem, coś się rozpoczęło.

Przemierzałem przestrzeń poruszając się z prędkością równą prędkości światła, w poszukiwaniu celu. Choć wcale nie musiałem szukać.

Korygowałem kurs zgodnie z potrzebami, zawsze na czas, zawsze we właściwy sposób.
Zmieniałem się pod wpływem otaczających warunków, podążając według tkwiących we mnie instrukcji, uparcie. W tym czasie byłem miliardową częścią atomu.

Mój cel rozwijał się razem ze mną. Choć tak odległy, jednocześnie był ze mną nierozerwalnie złączony. Był i ciągle jest częścią mnie.

Czy to przeznaczenie, czy może konieczność, kolejne prawo natury? Ilość elementów które poruszały się w tym tańcu może przyprawić o zawrót głowy.

Wybrałem tą formę jako doskonałą. Dzieło eksponujące wszystko, co przez ten czas mogłem obserwować, czego byłem światkiem. Rozpoczął się kolejny etap.

Legendy mówią, że ten może być ostatni. Doświadczeni podpowiada coś zupełnie przeciwnego.